0
0
di Vittoria Minetti
Sta vòlta Nosgnor a l’ha vorsù feje cadò ‘d na montagna ‘d nìvole, ëd mulatere seulie
për ch’a podèissa rivé sùbit an Paradis arposà a gòde ‘d tut ël bin ch’a l’ha spatarà an
costa tèra.
A-i era nen Caplëtta ‘d montagna che chiel a conossèissa nen: scarpon, braje dë vlù,
tascapan sle spale con tut lòn ch’a-j servìa për soa celebrassion e via, sù për ij brich pì
drit. Un pé dë ‘dnans a n’àutr sle rochere pì ardìe, con ël pass giust da montagnin,
sensa pressa. A l’era bel fé a ‘ncontrelo e feje na ciaciarada ‘nsema coma s’a fussa
stàit un gitant ò n’escursionista përchè chiel a disìa mai d’esse “ël vësco”.
A chiel a l’era pa piasuje cola bela pensada che cheicun a l’avìa avù ‘d buté n’elicòter
che, pagand, a portèissa a San Bess ij pelegrin. A part la spussa d’euli brusà e
l’arbomb ëd col moscon a motor ch’a ‘mpinìo tuta la valada, a ‘ndasìa sempe a finì
che lì dzora a-i montèissa ‘d giovnòt con le gambe bon-e ch’a l’avìo basta ‘d sòld për
paghesse la gira…dòn Bettazzi a l’ha mai profità dêl passagi. Për boneur la stòria a
l’é nen durà ‘n pess, apress a dontrè agn a l’é finìa e as é torna rampignà a pe sù për
la mulatera che con doi ore ‘d marcia a pòrta a cola gesiòta che ij valsoanin a cudisso
tant me ‘n bisó.
As sa nen tant ëd San Bess, përson-a: màrtir dla Legion Tebea o pastor massà da
j’àutri pastor campandlo giù da la ròca dla Montagna (monte Fautenio) përchè chiel a
l’avìa le fèje pi bele. As conta ‘dcò ch’a sio stàit ij legionari roman a campelo giù da
la ròca e che ij devòt a l’abio butà sù la capela pròpi andova che chiel a l’é cascà e
mòrt.
Minca ann, al 10 d’agost e al prim dë dzèmber as fà ‘n pelegrinagi ch’a part la la val
Soan-a e da la val ëd Cogne.
As dis Mëssa ant ël Santuari peui la statua dël Sant a ven portà an procession atorn a
la ròca ch’a l’ha vistlo màrtir.
Oltra al vësco Bettazzi, ëdcò dòn Arrigo Miglio, adess cardinal, për tut ël temp ch’a
l’é stàit vësco a Ivrèja, a l’é sempe rivà a San Bess da pelegrin…a pe.
A l’é nen ‘d sicur na spasgiada bel fé ma, a na certa mira, cand che aussand j’euj, as
mosta pròpi sota a la ròca ‘l cit Santuari, a së slarga ‘l cheur e l’ùltima rampiada, cola
pì dura ch’a pòrta drita al but, a dà ‘l posson për rivé drit ant la ca dël Sant.
+ There are no comments
Add yours