0
0
di Vittoria Minetti
Con un pòch d’artard ma ‘dcò st’ann a l’é partì ‘l cors ëd lenga piemontèisa a
Castlamont. Ël local ch’a l’ha sempe concedune la Comun-a, adess a fà part d’un
gròss…ansi ‘d pì che gròss travaj d’arneuv ëd tut lë stàbil che, tanti agn fa, a l’era
ocupà da n’ospidal. Tant a l’é che për ij canavzan a l’é restà “L’ospidal”, andova
ch’a j’era un repart maternità, andova ch’as andasìa a trové n’amis, un parent
ricoverà, andova ch’a j’era un “pronto soccorso” ch’a fonsionava peui, na vòlta
finìa soa cariera da ospidal, la Comun-a a l’ha dovralo për deje ‘l pòst a vàire
associassion ma col-sì a l’é n’àutr dëscors.
Bin, ëdcò për st’ann, la Comun-a a l’ha dane ‘l pòst: ant ël Palas Martinetti ant ij
locaj ëd la biblioteca. A càpita da ràir che ‘n sìndich nen piemontèis e n’assessor a la
coltura motoben giovo a sio parèj colaborativ e sensibij ant ij confront ‘d na màniga
‘d veciòto teston ch’a veulo nen lassé meuire soa lenga.
Da la sima al fond ëd l’Italia ij piemontèis a son definì “bogianen” e ‘l pensé general
a l’é col che nojàutri i sio ‘d përson-e ch’as n’ambrigno ‘d tut, ch’a lasso sempe che
l’eva a vada al pì bass, ch’as la pijo nen a cheur për gnente, nopà… a l’é pròpi mersì
al gest d’eroism ëd l’esercit piemontèis ch’i soma meritasse lë stranòm dij
“bogianen”. Stranòm ch’a veul arcordè un gest eròich cand che le trope franco-
spagneule a son trovasse dëdnans a le difèise piemontèise trincerà sël col ëd
l’Assiëtta e dël Seran sla crësta fra le vaj ëd Susa e Chison.
Ël cont ëd San Sebastian, l’ufissial ch’a comandava ij difensor ëd la testa dl’Assiëtta
a l’ha proclamà: “Nojàutri i bogioma nen”, la frase ch’a dimostra tuta le fërmessa
dl’esse piemontèis. A l’é pròpi cola frase ch’a l’ha fàit intré ant la stòria la vitòria dël
19 ëd luj dël 1747 cand che vintmila fransèis e spagneuj a l’han perdù contra
setmilasinghsent piemontèis.
Sensa vorèj fé ‘d paragon tant significativ, ij Pignaté ‘d Castlamont a podrìo esse
considerà ‘d bogianen ant ël giust sens ëd la paròla përchè oramai da óndes agn a
pòrto anans sto progét comensà scasi për ëschers dël 2013.
Minca ann chèicun as gionta, cheicun as gava tutun as riess sempe a fé na classe com
na quinzèn-a d’anlev. Për maleur, ij giovnòt e le giovnòte ch’a frequento con
impegn e cossiensa ‘l cors a l’han già passà tuti ij sessanta ma a l’é la giusta manera
për ten-e ël servel ësvicc. Ant j’agn passà a l’é presentasse chèich ëstudent
universitari ch’a duvìo sosten-e na tesi con d’argomentassion sla lenga piemontèisa
ma, a venta dì, ch’a l’han mai fàit stravëdde. Ij “vecio” a l’han sempe daje na gròssa
man ma lor, na vòlta otnù lòn ch’a-j servìa, a son ësparì…sensa saluté, passiensa, ij
Pignaté a l’han le spale larghe.
Cost ann-sì i soma partì con un pòch ëd ritard e chèich assensa për maladìa ma pian,
pianin, da bon bogianen (coj giust) i porteroma anans nòste idèje e nòste rèis, chissà
mai che, un doman lontan, con un pëssion ëd curiosità a-j tachèissa veuja ai nòstri
anvod ëd fiché ‘l nas ant jë scartari dij nòstri travaj e…chissà mai, prové a lese e
magara fin-a a scrive? An fà piasì pensela parèj, ij segn a l’han nen lìmit.
+ There are no comments
Add yours