0
0
di Vittoria Minetti
Le bestie, tant me le përson-e a peulo nasse sota na bon-a o na grama stèila.
Apopré ant j’agn 90 a-i nassìa Victorientje v/d Mussenhoeve, na pòny con na
dissendensa ‘mportanta e ‘n nòm malfé a pronunsiesse.
A l’era na pojin-a destinà a fé grandi còse. Na vòlta chërsùa a sarìa stàita
adata a masnà da j’eut al 12 agn. L’anleveur a spetava mach ij sò 3 agn për
anviarela al sàut e portela ‘n concors për podèj vendla ben coma ch’a l’era
già stàit për sò pare e soa mare.
A l’é mai conossusse ‘l motiv ma, cand che Victorientje a l’avìa apopré sèt
agn, a l’é finìa da ‘n comerciant da cavaj.
Pero a l’avìa mach neuv agn, un pò robustin, ij sò a-j sërcavo na cavalin-a
adata a chiel coma pèis e caràter. A l’é stàit sùbit amor ma…a costava cara,
la dissendensa, ël nòm amportant, ij papé…
Tira, mòla e dài, a la fin a l’ha vagnala chiel e, dëscancelà col nòm balord da
pronunsié, Vicki a l’é dventà soa cavala.
Afetuosa tant me ch’a l’era svicia, cand ch’a së scaudava, a partìa a testa
bassa e nen sempe a l’era bel fé a ten-la. Pì ‘d na vòlta Pero a l’é calà giù
bele sensa vorèjlo ma chila a savìa fesse përdoné: as fërmava, a tornava
andaré e, con ël muso, a cissava sò padron për ch’a-j montèissa torna dzora.
J’ani a passavo e cand che Pero a l’é chërsù tant da esse tròp pesant për la
pòny, con ringret a l’ha dovula lassé ma, scasi a roa, a j’era soa seura pcita,
bin contenta dl’ardità. As conossìo già, sò frel a l’avìa butala dzora tante
vòlte, e chila për angrassiess-la a-j portava sempe quadrèt ëd sùcher e caròte.
Ël pom a l’era un tòch a mi e ‘n tòch a ti e la vos ëd la pcita a la fasìa susnì
fòrt përchè, oramai a lo savìa, a-j rivava sempe quèich còs ëd bon da buté
sota ai dent.
Coma ch’a-i é la costuma ‘d dì “A smija mach jer che Pero a l’avìa neuv agn,
che Vicki con sèt agn a l’é intrà ‘n ca nòstra, che Cristina a l’ha comensà a
montela…”
Pero a l’era oramai ‘n giovnòt e soa seur na totin-a tròp greva për la cavalin-a
ch’a l’avìa oramai ‘mbaronà ij sò quìndes agn.
Për sò boneur a l’era intrà ant na famija andova che ij cavaj as vendìo nen ma
a l’é staje pì car a lassela ant la cavalarissa për ch’a la fèisso travajé col pòch
ch’a bastava për gavesse ‘l mangé.
Con vintetre agn a comensava a avèj quèich malesse, un pò sopëtta, con un
pò ëd toss, a l’era rivaje ‘dcò për Vicki l’età dla pension.
Na famija amisa ch’a stasìa ‘n campagna e a l’avìa ‘l pòst, a l’é smonusse për
ten-la. Un gròss pra coatà d’erba vërda sarà da stëppe ‘d bòsch, na casòta ant
un canton andova che chila a pudìa artiresse për ël frèid, ël càud e la pieuva.
Ant ël moment ch’a l’han molala ant la residensa neuva, a l’é torna sentusse
na pojin-a: a l’ha gapolà a tuta bira, a l’ha aussà ‘l daré e tirà ‘d càuss a drita
e a mancin-a peui a l’ha bassà la testa e a l’é butasse a broté col bel tapiss
verd ës-ciass. Ant la famija neuva ch’a l’ha adotala a j’era Ludovica, na pcita
con sèt agn che, d’ant un canton ëd la ciusa, con soa manina bin bin ëslargà,
a l’ha smonuje un tòch ëd pan sèch. A l’é sùbit stàit amor. N’amor ch’a l’ha
compagnaje për dj’àutri sèt ani an longhe spassëggiade ant le campagne
dj’anviron con la masnà, anans ëdzora peui për tèra con na còrda longa ch’a-j
përmëttìa ‘d broté quèich bel bron d’erba un pò sì un pò là.
Ij trant’agn ëd Vicki as sentìo, a l’era vnùa màira, as contavo le còste, le naris
larghe për podèj tiré ‘l fià, pòca fam ma al romor ëd l’uss ch’as duvertava, sò
susnor a ‘rsonava ‘ncora sempe fòrt.
Cola matin, cola trista matin a l’ha spetà Ludovica, a l’ha susnì fòrt peui a l’é
campasse për tèra e a l’é pì nen tirasse sù.
A-i é chi ch’a pensa che pioré për le bestie a venta esse fòj…nòsta famija a
l’é fàita ‘d përson-e fòle.
+ There are no comments
Add yours