0
0
di Vittoria Minetti
Duverté j’euj a ses ore dla matin, viré lë sguard a le colin-e con le prime lus ch’as anvisco
e speté ch’a comensa a fé ciàir, gòdse ij romor ëd la neuit e ij primi dla matin peui adasiòt,
tant me na tèila d’un teatro, lë scur as duverta për lasseje ‘l pòst a ‘n senari ëd montagne
bianche ‘d fiòca andova ch’a récito milanta ator.
Maraman che ‘l sol a comensa a vacé, ij passaròt con le piume gonfie për ël frèid a van an
serca ‘d quèich fërvaja, dontrè pero ross a son a l’avàit përchè ant j’anviron a-i é un gatass
ch’a veul fé colassion, ij cioché dantorn a bato j’ore ch’as peulo conté. Pian pian ël quàder
as dësvija e ij përsonagi a comenso la vita ‘d tuti ij di ma…doman matin e minca matin la
natura a piturerà n’àutra ciadeuvra da gòde.
+ There are no comments
Add yours