di Vittoria Minetti
I lo seve e…s’i lo seve nen iv lo disoma, nojàutri ch’i l’oma a cheur lë spantié ëd
nòsta lenga piemontèisa, i soma sempe ‘n serca ‘d chèich polìtich ch’an daga da ment
e ch’an giuta a nen lassè meuire nòste rèis e nòsta coltura.
Tutun a l’é n’arserca motoben mal fé ma, dle vòlte, ël boneur a peul travërsete la stra.
Sgatand an sla ragnà a l’é sautame a j’euj che ‘n consijé regional, Andrea Cane, a
l’avìa presentà na propòsta ‘d lege për verné e valorisé nòstr patrimòni lenghìstich e
dialetal, prinsipi ch’a definiss e a caraterisa l’identità piemontèisa. Soa propòsta a
vorerìa ‘dcò antërdùe n’ora facoltativa ‘d lession ëd lenga piemontèisa ant le scòle.
Ëd sicur a-i sauterà fòra ‘l debat lenga o dialèt ma, a parlene an cost moment, a më
smijerìa ‘d buté ël car dë ‘dnans ai beu.
Sempe sgatand i l’hai vist ch’a stasìa a Ingria, un paisòt an val Soan-a e, dal
Munissipi i l’hai avù sò nùmer dë sviciofonin. Da nen chërde, apress a doe ciamade
andàite a veuid che, a dì pròpi ël giust, a l’han fame pensé mal, a l’ha ciamà chiel.
Ëd bòt an blan i l’oma sautà tuti ij preàmboj e a l’ha ‘nvità tuti ij Pignaté a sò pais për
la festa ‘d San Giaco.
Tante vire, passand an sla stra ch’a pòrta a Ronch, Valprà, Piamprà e Campiglia as
ancontra un cartel ch’a marca “Ingria” ma as passa anans sensa savèj ‘d lassé ‘ndaré
un cadò dla natura ‘mbricolà sla sima ‘d na montà. Pulid, ben curà sensa feje perde
l’ampront dël pais ëd montagna. Da na gesia tenùa me ‘n bombon, la procession a
l’ha portane travers a scale e rùe strèite an mes a le ca coatà ‘d fior ëd minca sòrt con
ël ross dij geranio ch’a ‘mpiss j’euj e ‘l cheur. Ij panej ëstradaj a son bilenghe: patoà
e italian fàit ësgnor da fòtografìe ‘d famije e pòst dij temp passà. Anans ëd rivé torna
sla piassa dla gesia i l’oma ‘ncontrà ‘n treu ‘d pera ch’a cheuj l’eva frësca ‘d na
fontan-a. Prima dl’ùltima benedission ël prevòst a l’ha lassane recité ‘l Pare Nòstr an
piemontèis. La manifestassion a l’é andàita anans an sla piassa con l’incant ëd j’argaj,
dle bote e ‘d minca còsa dont la gent a l’avìa fane cadò.
Për finì la giornà a podìa nen mancheje na bon-a e tant bondosa sin-a cudìa da la prò-
lòco. L’ùltima ceresa da buté sla torta: a-i é nen mach ël consijé regional ch’a parla
piemontèis, a lo parla fin-a ‘l prèive.
Ingria a l’é pcit ma a l’ha tut lòn ch’a-i va për esse un pòst piasos e bin costumà e i
saroma la ciaciarada con un gròss mersì a tuti ma dzortut a Andrea ch’a l’ha fane
conòsse sta pcita ma grandiosa realtà.

Massimo Iaretti

Happy

1 100 %

Sad

0 0 %

Excited

0 0 %

Sleepy

0 0 %

Angry

0 0 %

Surprise

0 0 %