0
0
A son vintun jë scolé ch’a son presentasse jer për la prima lession dël cors ëd piemontèis
che, mica ann, as ten ant la comun-a ‘d Castlamont.
Vitòria Minèt, la magistra, a mostra la lenga piemontèisa, cola normalizà, cola dij Brandé
tutun sensa vorèj sganfé ij dialèt che, ansema a la lenga, a peulo esse na manera dë spantié
cultura e tradission.
A parte da j’agn sessanta, mersì a la mentalità ‘d quèich cacam, a l’é nassuje la convinsion
che, ël parleje piemontèis a le masnà a l’era sbalià, a ventava parleje italian për nen ch’as
trovèisso peui malsoà cand ch’a comensavo la scòla bassa.
Da col moment-lì a l’é partìe la crosià për baraté ‘l piemontèis con l’italian che, sovens, as
tratava d’italiacan.
“Prendi il mantillo e vieni a giutarmi a prontare tàula!” a-j disìa na mama a soa fija.
La fomna dël maslé, famija sgnora, a butava fòra la testa d’an botega për ciamé sò fieul
ch’a gieugava an piassa ‘nsema a j’àutri: “Giovanni, vieni che la mamma ti dà pane e
persico e te vai a mangiarlo sù per la rampa con le gambe a pendoglioni!”. Un di ch’a
piuvìa che De a la mandava, i l’hai sentù na granda ch’a arprociava sò anvod parèj:
“Piantala-lì di andare dentro ai gògli che ti marsi tutti ij piedi”. As podrìa fene na lista ch’a
finiss mai d’esempi me costi e a podrìa fin-a fé grigné se sta manera ‘d pensé a l’avèissa
nen dëstissà scasi dël tut cola fiama riduta mach pì a ‘n lumin che an tra pòchi, sufiandje
adòss i sërcoma ‘d cissé për fela arvive.
Parlé piemontèis a vorìa dì esse paco, grossé, gent ëd campagna e coj pòchi masnà ch’a lo
parlavo ‘ncora a j’ero tant me ‘d mosche bianche.
Mè seugn a l’é col ëd torna vëdde tanti masnà ch’a gieugo ‘nsema sensa sacociàbij an
man, ch’as coro dapress, ch’a ciacòto e dzortut sensa sgaté ant la ragnà minca man girà.
A peul esse ch’a sia ‘n seugn ma nojàutri ch’i-i cherdoma, i ‘ndoma anans a studié e a
scrive la lenga piemontèisa, për lasseje n’ardità bin bin ësgnora ai giovo dël di d’ancheuj.
+ There are no comments
Add yours